اصن قبول که بعضی از مردم به سن پیری که میرسن موقر و فهمیده میشن
ازم قبول کن بعضی هاشونم خرفت میشن و فکرم میکنن خیلی خوبن تازه
حاضر نیستم یک لحظه تو خرفتیام باشم
به هر قیمتی

شنبه
اين شنبه لعنتي

DOMINO

این بازنگری سلسله اتفاقات، این خاراندن کهیر طرف چپ گردنت، با بر جای گذاشتن ناخواسته تلفن همراهش، متاثر از خستگی یک هم آغوشی طولانی ، کلید می خورد.
اینکه از دریچه سوراخ کلید با چه صحنه ای مواجه می شوی ، یک سطح سکه است و کنار آمدن با انجام این رفتار، بقیه سطوح. و جایزه این تجاوز غیر قانونی مناظر بدیعی از این دست می تواند باشد :
• یک زاری غم بار و بی صدا که در نتیجه دلشکستگی است
• هیجان پسرک هنگام ماستربیشن
• تلاش بچه گربه به منظور گرفتن دم اش
• مجامعت بی رمق والدینت که به بازپرداخت اقساط به هنگام سر رسید می ماند.

تلاش می کنی از جائیت توجیه استخراج کنی و به خود می گوئی وقتی هیچ شاهدی نیست ، به آن ماند که رخدادی محقق نشده. ویا اینکه اگر در فرهنگی رشد کرده بودی که این عمل قبحی نداشت ، وجدان درد نیز به سراغت نمی آمد. ما در اینجا فرض می کنیم آغوشت را به وسوسه می گشائی و لاجرم ابتدا کجا را بو می کشی؟
SMS Inbox? ، کاملن درست است. شاید غریزه خود دوست داشتن ات تو را به سمت نام خود ات بکشاند. و با امکان فیلترینگ گوشی اش پیامک های ارسالی خودت را دوره می کنی:

• SALAM, SOBHE TO HAM BEKHEIR
• OK
• MAMNOON, MAN HAM HAMINTOR
• FEKR NEMIKONAM FORSAT KONAM
• نه
• OK, MIAM DONBALET.
• NA, BE SALAMAT.
• MAN HAM HAMINTOR

یکی دوتا جوک زیر کمری بی کلاس هم پیدا می کنی... اما. اما یک اسم چقدر زیاد تکرار شده! با خواندن متن هایش به راحتی متوجه می شوی که با ظرافت و ایهام، نامی هم جنس خودش انتخاب کرده. بعد از فیلتر اسمش:

• سلام، نازنینم حالت خوبه؟
• ممکنه یه تماس بگیری؟
• چرا ریجکتم کردی؟ فکر کنم این اولین بار بود که این کار رو انجام دادی!
• از من خطائی سر زده دسته گلم؟ امروز مرتب این سوال تو ذهنم پرسه میزنه و پیش خودم میگم کدوم یکی از کارهائی که کردم اذیتت کرده؟ و شاید کسی چیزی پشت سرم بهت گفته و شاید هم دچار سوء تفاهم شده باشی. خواهش میکنم فقط یه جواب بهم بده.
• خیلی دلتنگتم. هرچند می دونم خیلی بدت میاد ، اما امروز رو بروی در محل کارت ایستادم که فقط یک نظر از دور ببینمت و تو دلم قربون صدقه ات برم.
• آرام جانم، امیدوارم هر جا که هستی، خوشحال باشی.
• سلام عزیز دلم ، مطلع غزلی رو که امروز شروع کردم رو برات می نویسم …..

و این غزل انقدر پر حس و زیباست که میخکوب میشوی و پیش خود آرزو می کنی کاش یکی از اشعارت میتوانست همچو حسی را به مخاطب انتقال دهد ، دیگر توان نداری ادامه دهی ، ذهنت پر می شود از سوالات متنوع مانند این که:
توجای چه کسی را گرفتی؟ و چرا تو را به او ترجیح داده؟ و چقدر این جملات آشناست؟ آها کافیست در Sent sms's بگردی و شبیه همین جملات را می بینی. خدایا چقدر شباهت؟! "من چه کار کردم؟" با این تفاوت که این قربانی توانائی سرودن غزلی ناب دارد و تو نه. تمام این ها بدین معنی است که تو با غرور و بی میلی ،دلدار کسی را به آغوش می کشی که تشنه شنیدن صدا و استشمام بویش است. تو نیز در دل محسناتی که دلدار قبلی ات داشت و او فاقد اش است را که مقایسه می کنی ،از این یکی دلزده می شوی! غافل از این که همین مشخصه ها برای دیگری ، میتواند آرام جان باشد. یعنی این جای رژ که هر دفعه از طرف چپ گردنت، به سرعت پاک می کنی ، متعلق به کس دیگری بوده؟ یعنی کلید جذب شدنش به تو ، همین بی تفا وتی ات بوده؟ یا مثلن سن، چهره ، وضعیت اجتماعی یا . . .
بگذار یک بار مرورکنیم، تو مرتبن از این ایراد می گیری – در مقابل، هیچ وقت نتوانستی از آن ایراد بگیری، نه اینکه نمی شد، نه ، توانش را نداشتی یا دلت نمی آمد. این ، گاه و بیگاه انواع خوراکی برایت تدارک میبیند در حالی که خوب به یاد داری، وقتی به یک خوراکی خوشمزه می رسیدی ، تنها وقتی با لذت می خوردی که یا برای آن هم تهیه می کردی یا به همراهش می خوردی! پیش خود فکر می کنی کاش می توانستی این را با شاعر نگون بخت آشتی دهی ، خوب ، جذابیت اش برای تو که هیچ است و نبودش درد ات نمی آورد . می گوئی باید منطقی تر بود، اگر با تو نباشد با شاعر نیز نخواهد بود دیگر دوستش ندارد ، حداقل اینکه در تو جذابیت ها ئی پیدا کرده که شاعر ، فاقد آن بوده. یعنی بعضی از جذابیت ها به مذاق تنها بعضی دیگر خوش می آید.
باید پذیرفت که شرایط بغرنجی است. لابد بعضی به خود می بالند که مورد توجه کسی هستند که خود ، آرزوی جمعی دیگر است. غرق در این افکار زنگ را میزند و پشت میکروفون ، پریشان می گوید که گوشی اش را گم کرده و آیا ممکن است که اینجا جای گذاشته باشد؟ کلید درب باز کن را که می زنی ، چند لحظه دیگر جلویت ایستاده است و تو مسخ شده جلوی او و گوشی اش در دستت. همان طور که انتظار داری طرف چپ گردنت را می بوسد و تو که می دانی باید چه کنی؟
این بار پاکش نکن.
به حرمت دیگران

میگم
اگه راست میگی
الآن کجائی ...؟

وقتي اول راهنمائي بودم - برايم اتفاق افتاد

کل ماجرا ، به همین ترتیبی که ذکر خواهد شد، اتفاق افتاده است و حیف دانستم که برای جذاب تر شدن ماجرا، آرایه بیافزایم یا پیرایش نمایم.
صبح روز واقعه ، قبل از اینکه چشمانم را به بهانه بیدار شدن بگشایم، تصمیمم را گرفته بودم. در دستشوئي حس می كردم تمامی موهاي بدنم سيخ شده و نيز متوجه شدم كمي ميلرزم، وقتي جلوي آئينه قرار گرفتم، تازه پی بردم از چشمام اشك جاري شده، فكر مي كنم از ترس بوده يا نوعي استيصال ممانعت ناپذیر. علیرغم اصرار مادر ، نتوانستم جرعه اي از گلو پائين دهم.
- امروز ظرف ناهارمو نمي برم، با محمدي قرار گذاشتيم امروز ناهار اون رو بخوريم.
حالتي خاص داشتم و گوئي خود را براي رزمي تمام عيار آماده مي كردم. مي بايست سبك بال مي رفتم و تمام تمركزم را براي در هم شكستن كابوسم به كار مي بستم.
- اونوقت مادرش نمي گه: اين همكلاسيت مادر نداره كه براش غذا بذاره؟ اصلا چرا تو غذا نمي بري كه ، دوستت از غذاي تو بخوره؟ اصلن از كجا ميدوني غذاش به تو بسازه ؟ وقتي غذاي بيرون رو نمي توني بخوري ، اينقدر معده ات ضعيفه، چه طور ميخواهي ناهار مردم رو بخوري؟ بيا مامان دارم براي دو نفر غذا ميذارم منت مردم هم سرت نباشه...
و ظرف ناهار را زودتر از زمان معمول مهيا كرد. تنها به هنگام مرگ نيست كه بني بشر گذشته اش را مرور مي كند ، هر زمان كه تحت فشار و سختي قرار گرفتم بلافاصله و ناخودآگاه گذشته مرتبط با آن رويداد از جلوي چشمانم رژه رفته است. به ياد هيجاني افتادم كه روز خريد ظرف داشتم. بعد از اتمام دبستان متناسب با خواسته هاي مدرسه ، امكانات مرتبط را تدارك مي ديديم. جالب اينكه تنها هنگامي كه پدر براي بردنم از مدرسه به دنبالم آمد ، متوجه شد از هزار و اندي دانش آموز تنها انگشت شماري بوديم كه ناهار نخورده به منزل باز مي گرديم. و براي مادر كه بیشتر به فكر آبروي خانواده بود ، صرف ناهار فرزندش در ساعت 5 عصر مشكلي به حساب نمي آمد. لزوما همه مردها و زنهاي حتا خوب توانائي پدر و مادر شدن حتا ضعیف را هم ندارند.
ظرف قهوه اي ناهار را هنگام عبور از حياط به گلخانه بردم و درون يك كارتن خالي جاي دادم. الآن ديگر يك كيف تقريبا خالي مدرسه تنها بار و بنه ام بود . محتويات كيف را در نايلون قرار دادم و كيف را نيز كنار ظرف ناهار جاسازي كردم. در اتوبوس مطابق معمول به نيم طبقه بالا رفتم و چون رديف جلوئي اشغال شده بود، رديف آخر نشستم، معمولا اين كار را انجام مي دادم، شايد مفهومش اين بود كه به دليل كوتاهي سقف طبقه بالائي ، احساس بزرگ بودن را تجربه مي كردم. پند هاي آقا قدرت – كه تقريبا تمام حجم ذهنم را اشغال كرده بود- مرتب پالس مي دادند :
- پسر جان اگه بچه هاي قلدرمحله ،خواستند اذيتت كنن هيچ وقت ازشون فرار نكن، هميشه برو تو دلشون و عبور كن.
اين نصيحت را هنگامي صادر كرده بود كه به اتفاق رهسپار خريد وسايل كوه نوردي بوديم كه پيش از مواجهه با تعدادي از بچه های قوی محله ، پيشنهاد كرده بودم از طرف ديگر خيابان عبور كنيم.
اما ماجراي اين پسري كه صبح ها اذيتم مي كرد ، علي حده بود ، بارها عكسش را انتهاي دفتر ام كشيده بودم با آن فك جلو آمده كه از ديد من چهره اي كاملا اساطيري داشت. اولين برخوردمان مربوط مي شد به روزي كه نتيجه امتحان رياضي ثلث دوم را مي خواستند اعلام كنند و با اين پيش بيني كه قطعا نمره خوبي اخذ خواهم كرد، براي خود مثلا جايزه اي گرفتم ، جايزه يك عدد كيت كت بود كه با نشاطی فراوان در دست داشتم این تحفه از نگاه پسر پنهان نماند. تا بخواهم به خودم بجنبم ، پسر شكلاتم را بلعيده بود و در جواب اعتراض من ، چنان لگدي به ماتحتم زد كه داغي و درد ناشي از آن را هنوز به ياد دارم.
فرمت پسر از اين قرار بود:
- تقريبا هم قد پدرم
- داشتن ريش – كه براي شاگرد سوم راهنمائي عجيب مي نمود ، هرچند كه سه بار رفوزه شده باشد.
- كلاه كپي و فك جلو آمده- كه كمي خشن تر جلوه اش مي داد.
- شلوار مشكي ساسون دار با راه هاي باريك سفيد.
- صورتي پر از راه هاي زخم ناخن بود.

از آن پس كار من اين شده بود كه خوراكي صبح هايم را با چاشني يك پس گردني ، تقديم آقا بكنم. و اگر روزي خوراكي در كار نبود ، آن اردنگي دردناك انتظارم را مي كشيد. هنگامي كه با يكي ديگر از قرباني ها ی دیگر درد و دل كردم، پاسخ شنيدم از آنجا كه فلاني پسر فلان كسك مي باشد، مطمئنا شكايت ات به عوامل مدرسه ره به جائي نخواهد برد هر چند در آن سن و سال اینکه به خانواده یا مسوولین مدرسه شکایت بردن، ضعفی بزرگ به حساب میآمد.
– آخرين سالي بود كه در آن مدرسه بودم وشايد سر و ته ماجرا با چند اردنگي هم ميآمد، اما هنوز هم به اين مي انديشم كه آيا نخوردن چند اردنگي ارزش درگيري و كتك بيشر خوردن یا خرات غیر قابل پیش بینی را دارد يا نه؟
خوب به خاطر دارم، لحظه به لحظه كه به ايستگاه موعود نزديك مي شدم ترسم بيشتر مي شد و تمام بدنم كرخت شده بود. نايلون حاوي كتاب و دفترم را بين كمربند و شكمم فرو كرده بودم تا جلوي ضربات احتمالي گرفته شود. پيچ خيابان را كه گذراندم سيماي پر هيبتش جلوي مدرسه با شكوهي بيشتر از گذشته ، نمايان شد. با حالاتی مابین عزم برای مبارزه و پشیمانی دست و پنجه نرم می کردم.
همچنان که در پياده روي سمت چپ خيابان گام بر ميداشتم و به قد و بالاي پر جبروتش خيره شده بودم کاملا متوجه بودم که چشمانم مملو از اشك است. از دكه شكلات فروشي كه مسبب تمامي دردسر هايم بود عبور كردم، حالا به 100 قدمي اش رسيده بودم . براي جلوگيري از لرزش دندانهايم ،ناخودآگاه آنها را به هم قفل كرده بودم. از جوي به سمت خيابان كه پريدم 50 قدم فاصله داشتم و دیگر تصمیمم را گرفتم . نيم رخ منزجر كننده اش را مي ديدم و سرم به جلو خم شده بود ، به سمتش دويدم. 2 – 3 قدم مانده بود كه ناگهان به سويم برگشت ولي كار از كار گذشته بود كله ام در شكمش فرو رفته بود و اينرسي من او را به عقب رانده، به روي زمين پرتاب كرد، هنگامي كه از رويش بلند شدم با كمال تعجب همانجا خوابيده بود. در الگوريتمي كه براي درگيري با او آماده كرده بودم ، قرار بود در اين مرحله ، بالگد به تخمش ضربه بزنم ولي آن مايع سياه رنگ كه از پشت سرش كه پس از برخورد با جدول جوي آب ، جاري شده بود، كلا منصرفم كرد.
به عقب نگاه كردم تقريبا تمام بچه ها بي حركت و ساکت نظاره ميكردند. بي اختيار دويدم و به طرف خيابان گريختم و پس از نيم ساعت پرسه زدن به مدرسه برگشتم ، اثري از آثار درگيري به ديد نمي آمد و جرات هم نکردم از حال و اوضاع پسر سوال کنم . جزء بچه هائي كه دير به مدرسه آمده بودند، جريمه شدم و به كلاسم رفتم. انقدر التهاب داشتم كه سرم داشت منفجر مي شد.نا خوشآيند ترين وضعيت ها- بسته به موقعيت – ميتواند تبديل به مناسب و دلچسبتريت وضعيتها شود. با توجه به اينكه انزجار عميقي از فشار جمعيت اطرافم دارم، براي اولين بار بود كه هنگام بازگشت از مدرسه احساس خوشي داشتم كه چنين جمعيتي مرا در بر گرفته است و اينكه فشار ناشي از ازدحام دانش آموزان مرا به جلو مي راند دچار احساس شادابي وصف ناپذيري شده بودم . به تنها چيزي كه وقت رسيدن به خانه فكر مي كردم ، بلعيدن غذاي درون ظرفي بود كه در زيرزمين استتار كرده بودم و در دل هزاران بار شكر مادر را به جاي آوردم. پس از نيم ساعتي كه دچار سرگيجه بدي شده بودم، تمام محتويات معده ام را بالا آوردم و پس از اثر كردن داروئي كه در سرم ام ريخته بودند ، خواب شيريني مرا فرا گرفت. فردايش استراحت كردم و تمام روز به مکانیزم فرار فکر میکردم. تصمیم گرفتم اگر پسر مرده باشد ،به یکی از شهرهای شمالی کشور بروم و کارگری کنم حتا وسایلم را در یک ساک جای دادم و کتاب مادر ماکیسم گورکی را دم دست گذاردم.
پس فرداي حادثه وقتي قرباني ديگري كه پيشتر در باره اش گفتم، تشريح كرد كه:
-باور نمی کنی پسر، دیروز سرشو گچ گرفته بودن و سي چهل نفرکه اکثرشون لباس نظامی پوشیده بودن ، دنبال پسره این ور و اونور میرفتن و مدرسه رو سرشون گذاشته بودن.
و اضافه کرد:
- دمت گرم پسر، چیکار کردی. ولی کاش یه هفته ای نمیومدی مدرسه.
ازطرفي به خاطر زنده بودن پسر خوشحال بودم و از طرف ديگر به خاطر دردسر هاي بعدي ته دلم خالي شد. در انتها گفت:
-خنگ خدا فکر میکرد سوم هستی و مدیر فقط بچه های سوم رو به خط کرده بود تا دنبالت بگردن.
متوجه شدم پسر مجبور بود ماجرای کوچک بودنم را پنهان كند تا بيشتر از اين تحقير نشود. دیگر خیالم راحت شده بود ماده مخدر پیروزی ،آرام آرام داشت در بدنم اثر میکرد.
صبح روز بعد ، باز هم پسر جلو مدرسه ديدم ، منتها با كلاه بافتني!

اگه راست ميگي

الآن كجائي؟

امروز قاصدک لازم شدم(گندم گل گندم ای خدا... یعنی ماله مردمه)

قـاصـــــدک!
گفته بودم آیا، که دگر نيست مرا
انتظار خبری؟
باز اما تو چنين
پرنفس ، پر ز امید
ز چه روی
از برم می‌گذری؟
قـاصـــــدک!
گفته بودم که مرا نيست تمنای کسی
در دل‌ام نيست به جز _ مرگ _ نياز و هوسی
گفته بودم که دگر من نروم سوی کسی
گفته بودم که به ماتم‌کده‌ام
نيست ام هیچ ، اميدی به بانگ جرسی
باز اما تو چرا
بر سر راه من‌ام در گذری؟
قـاصـــــدک!
خسته، پريشان و دل‌ام غمگين است.
رو به هر سوی نمودم اما
هـــيــــچ جا نيست مرا هم‌نفسی
نيست فريادرسی.
قـاصـــــدک!
پرتو مرگ به روی دل من سنگين است.
سايه جان‌ام بربود
دل تنهای من اما
از آن چه کسی خواهد بود؟
قـاصـــــدک!
حس تنهايی و بی‌ياوري‌ام بيش نمودی رفتی.
گفته بودم که نيا!
گفته بودم: “برو آن‌جا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آن‌جا که تو را منتظرند!”
تو که خود فهميدی
«در دل من همه کورند و کرند»*
باز اما ز چه روی آمده‌ای؟
قـاصـــــدک!
آمدی گفتی که هــــيــــــچ، خبری نيست ز کس
گفتی اما چه کنم
باورم نيست، که نيست
هـــيـــــچ کس را خبرم.
هـــيـــــچ کس از دل‌ام آگاه نشد.
هـــيــــچ با درد من آشنـا نشد.
هـــيــــچ کس هم‌دم و هم يار نشد.
قـاصـــــدک!
_ نور مهتاب حرام‌ات نشود؟ _
خيز تا صبح دگر باز رسد.
خيز بال و پر خود را بگشا
دل و جان‌ام بستان
پر کش و با خود بر …
قـاصـــــدک!
دل من سخت اسير است
دل من سخت گرفته است
نيست تاب‌ام که ببينم
تو چنين خسته و رنجور شوی
بال پر کش به دياری ديگر
سوی ياری ديگر
نيست اميد مرا روز وصالی ديگر.
قـاصـــــدک!
در به در کوچه‌ی غم!
قـاصـــــدک!
بی‌خبر از رنج دل‌ام!
قـاصـــــدک!
قـاصـــــدک بی‌خبرم!
زود رد شو ز بـرم،
زود رد شو ز بـرم

یه چیزائی در باره بصریت

اولین شبی که مهتاب رو دیدم ، داشتم از هیجان دیوونه میشدم
وقتی با ستاره خابیدم، پیش خودم گنتم ، دیگه هیچ آرزوئی تو دنیا ندارم
یادمه یه بار به پروین گفتم : نمیدونم چرا وقتی بهت زل می زنم زانو هام سست میشن؟
بعدش پروین خیلی خندید
یک زمانی هرکس برق چشمام رو میدید، می پرسید چی شده تابلو ؟ بازم زهره رو دیدی؟
.
ولی تو رو دیگه نمیخام ببینم
آخه نورت چشمامو اذیت می کنه
.
.
.
میگم
مممممممممممممممممم
اگه راست میگی،
پس چرا تنها خورشید آسمونم موندی؟