هنگام مشایعت، آخرین جمله مادر را خوب به خاطر سپرد: تلاش کن همه* را دوست بداری.
برای مادر نوشت مهر پرنده ای وحشی را در دل پرورانده ، آنقدر که ، چون بالی شوخ و دلیر از او دست گیری می کند...
از شور همره اش برای مادر نوشت و از توازنی که پرنده هنگام بال زدن بهره می برد ، که از مهر ورزی چه دریافته ، تناسب چه عظمتی دارد و ... و چه خشنود است که نصیحت مادر را به کار بسته...
در پاسخ یک جمله دریافت : فرزندم ! مگر به ستاره توجه نکردی!!
و از آن هنگام بود که مردم در چشمانش بارش ستاره می دیدند.
.
.
.
.
.
* آنهائی را که من دوست می دارم،
