۱۳۹۰ دی ۳۰, جمعه

کودک که بودم،
بی صبرانه دوست داشتم بزرگ شوم
و به تقلید از بزرگ ترها؛
جدی شوم و راز پرحجمی را درک کنم
خرده خرده آموختم اش
درحال حاضر اما، بی تاب، در پی فضیلت کودک بودن ام
بازیافتن و به چنگ آوردن دوباره ی کودکی
از خود رها و آزاد از تقیدِ تقلید از بزرگ ها.
بر این باورم که کودکی نیز همچو بزرگ سالی فرا گرفته خواهد شد، اما
آرام
آرام

هیچ نظری موجود نیست: